Ik kan het niet laten om Ami’s verhaal te posten, de fotograaf uit haar artikel ben ik namelijk.

by GRLMAG beauty & style magazine

Aminanta is model en schrijft iedere week een column over haar modellenleven. Vandaag vertelt Aminanta hoe ze begon met modellenwerk.

IK, MODEL? IK MOEST ER NIET AAN DENKEN!
Sommigen lijken voorbestemd om model te worden. Zij worden zo op straat opgemerkt door een scout en kunnen binnen de kortste keren al testshoots komen doen. Anderen moeten bureau na bureau afstrepen van hun lijstje, totdat ze the one hebben gevonden. En sommigen hebben zoiets van ‘ik stuur mijn foto’s en ik zie het wel’. Maar allemaal moeten ze als newbie beginnen.

Mijn verhaal is dan ook best apart. Ik was zestien, woonde in Goes en werkte toentertijd in de Action. Ik kan me die dag nog zo goed herinneren: Het was druk, er stonden enorme rijen bij de kassa’s en ik was strontchagrijnig. Terwijl ik met de klanten bezig was, kwam er een meneer naar de kassa’s – drong hij nou voor? – hij had me iets te vertellen. ‘Hier’, zei hij. ‘Voor als je een keer een shoot met me wilt doen.’ Hij gaf me zijn kaartje en liet me verbouwereerd achter.

Op school heb ik er keihard om zitten lachen met vriendinnen. ‘Ik, model?’ Ik moest er niet aan denken! Een paar van mijn vriendinnen vonden dat ik het op z’n minst moest proberen. En waarom ook niet, dacht ik. Op de een of andere manier intrigeerde het idee me wel. Iemand ziet iets in mij, iets speciaals, dacht ik. Ik besloot de fotograaf te mailen. De zin ‘de rest is geschiedenis’ is hier niet echt van toepassing aangezien ik niet famous ben. En zo lang geleden is het nou ook weer niet. Inmiddels woon ik niet meer in Goes, maar doe ik nog steeds modellenwerk.

Als ik aan mijn eerste shoot denk, moet ik wel lachen. Ik was heel nerveus. Wat moest ik aan? Moest ik gelijk naakt, verwachten ze dat van me? Ik vond het eng, de fotograaf kende ik niet. Was hij te vertrouwen? Misschien was het wel een val! Spannend, spannend, maar uiteindelijk ging het helemaal vanzelf. Niet dat ik een natuurtalent was, ik bewoog naar mijn idee heel houterig. Ik herinnerde me ook dat ik van tevoren heel veel deodorant had gebruikt, zo zenuwachtig was ik. Uiteindelijk was ik heel blij met de resultaten. Ik vond het zelfs zo leuk, dat ik besloot door te gaan. Ik durfde mezelf echter geen model te noemen, omdat ik niet als een opschepper wilde overkomen. Ik durfde mezelf pas model te noemen, nadat ik mijn eerste Fashion Week had gelopen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik een afkeer heb aan mensen die zichzelf ‘model’ noemen nadat ze een fotoshoot hebben geregeld bij Harry de Huis, Tuin en Keuken fotograaf. Maar ik kan begrijpen hoe die meisjes zich gevoeld moesten hebben na zo’n fotoshoot. Voor mij was het gevoel onbeschrijfelijk (ik doe toch een poging): Alsof je alles aankan. Voor één keer sta jij in het middelpunt van de belangstelling. Ik had dat nodig, op die leeftijd. Mij werd nooit verteld dat ik mooi was. En als het tegen me werd gezegd, geloofde ik het toch niet. Mijn vriendinnen waren veel knapper, en verder met alles. Ik was lang, heel slungelig, had nooit de goede kleren aan – een gouden bomberjack, come on – en met mijn donkere huid was ik vaak een opvallende verschijning.

Terug naar de fotoshoot. Die heeft mijn leven drastisch veranderd. Ik kreeg leuke reacties; voor het eerst kreeg ik ook veel respects op mijn Hyves pagina (wowowow). Voor het eerst geloofde ik dat ik speciaal was. Ik was uniek. Ik begon van mezelf te houden. Ik omarmde mijn kleur, gebruikte het in mijn voordeel en ik schaamde me niet meer. Deze fotoshoot was de start van een nieuwe Aminanta.

Klik op de pijltjes hieronder voor het volgende mapje of klik op mijn logo voor de homepage.